Al wandelend door de Kalmthoutse Heide vorige week,
moest ik plots terugdenken aan iets uit mijn studententijd.
Ik deed als student ergotherapie stage bij een creatief therapeut.
Niet direct wat je verwacht...
Net zoals zijn manier om stagiairs te begeleiden.
Zo kreeg ik op een ochtend, tijdens één van de sessies, de opdracht om dynamiek in een stuk klei te brengen....
Ik had geen flauw idee hoe ik dáár aan moest beginnen.
Dus ben ik maar gewoon begonnen...
Wat trekken en duwen in die verdomde hoop klei.
Dat hij er na twee uur zwoegen eruit zag alsof hij zo van een groot pak klei
afgetrokken en daar zo weggelegd was, deed er niet toe.
Wat er wel toe deed was
ten eerste dat ik er aan begonnen was en
ten tweede dat ik pas gestopt was
op het moment dat mijn stagebegeleider zei dat de sessie voorbij was.
In eerste instantie dacht ik dat het pauze was
Maar die had ik blijkbaar volledig gemist.
En ik stond nochtans vlakbij de deur...
Ik had geen twee uur mét klei gewerkt...
Ik had écht ÍN het materiaal gezeten. Ín de klei.
Daar heb voor het eerst de essentie van creatieve therapie gevoeld.
Beleefd.
Iets wat je met geen 100 000 woorden en voorbeelden uit kan leggen.
Datzelfde gevoel had ik deze ochtend toen ik begon te wandelen:
ik stapte en keek rond, voelde m'n adem en vertraagde.
Mijn zintuigen leken zich helemaal te openen.
Ik voelde me één met mijn omgeving.
Ik liep niet langer door de natuur, maar was er een deel van.
Ik wandelde ín de natuur...
Dat gevoel, dat besef, die verbondenheid kan je ook met geen 100 000 woorden uitleggen.
Dat kan je enkel voelen en beleven.
